بهینه یابی محل دمپرهای نیمه فعال در کف یک سازه مجهز به جداگرهای خطی به الگوریتم ژنتیک

تحقیقات نشان داده که استفاده از سیسمتهای کنترل در سازه ها، ارتعاشات آنها را در مقابل زلزله کاهش می دهد. چهار گروه عمده از این سیستمها، سیستمهای کنترل غیرفعال، فعال، نیمه فعال و مرکب است. از میان سیستمهای کنترل، وسایل کنترلی نیمه فعال semi-active به انرژی بسیار کمتری نسبت به وسایل دیگر نیاز دارند و نسبت به وسایل کنترل غیرفعال در کاهش اثرات زلزله بسیار موثر هستند یک نوع از وسایل کنترل نیمه فعال دمپر mr می باشند. ظرفیت میرایی این وسایل از طریق القای یک میدان مغناطیسی یا تغییر در ویسکوزیته مایع mr می تواند با تغییر از حالت ویسکوز خطی در جریان آزاد به یک ماده نیمه جامد در یک میلی ثانیه تبدیل شود. در این تحقیق، یک ساختمان هشت طبقه در کالیفرنیا به عنوان یک مثال عددی مورد بررسی قرار می گیرد. جهت حداقل کردن پاسخ سازه از الگوریتم ژنتیک استفاده شده و موقعیت میراگرها بهینه می گردد. در نهایت پاسخ سازه در حالت سیستم کنترل نیمه فعال در دو حالت موقعیت مکانی پیشنهادی اولیه دمپرها و موقعیت مکانی بهینه شده توسط الگوریتم ژنتیک (ga) مقایسه می گردد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که میراگر mr در حالت بهینه شده توانسته پاسخهای سازه را در هنگام زلزله را کاهش دهد. در ادامه با تعیین نقاطی که بیشترین تکرار انتخاب در سیستم را داشتند بهترین نقاط قرارگیری دمپر در پلان سازه برای تمام زلزله های مورد بررسی تعیین شد که نتایج آن دارای جوابهای قابل قبولی است.